سبک، گونه یا ژانر موسیقی یک مقوله یا نامی قراردادی است که برای توصیف صفات قطعه‌هایی از موسیقی که متعلق به رسوم مشترک هستند یا دسته‌ای از قراردادها است، به کار می‌رود.
موسیقی می‌تواند از طرق بی‌شماری در سبک‌های گوناگون تقسیم شود. ماهیت هنری موسیقی به این معنی است که این گونه طبقه‌بندی‌ها عمدتاً قراردادی و بحث‌برانگیز هستند، و احتمال همپوشانی نام سبک‌های متفاوت وجود دارد. الگوهایی که گاه برای رده‌بندی سبک‌های موسیقی استفاده می‌شود عبارت هستند از سه رده اصلی: آهنگ عاشقانه ، پرطرفدار (پاپ) و سنتی و آهنگ شاد ؛ الگوهای تفکیک‌کننده دیگر نیز عبارت هستند از: برهه زمانی، ریشه‌های منطقه‌ای و ملی؛ تکنیک اجرا و نحوه انتخاب سازها؛ ریشه‌های در هم آمیخته شده؛ کارکردهای اجتماعی.
عوامل متمایز‌کننده موسیقی هنری، ترانه پاپ و موزیک شاد
موسیقی شناسان گاهی موسیقی را توسط عوامل متمایز‌کننده سه‌گانه‌ای مانند مثلث فیلیپ تگ (سه سبک بدیهی فولک، هنری و پاپ) دسته‌بندی می‌کنند. او توضیح می‌دهد که هر یک از این سه سبک قابل تمییز نسبت به دیگری قابل شناسایی است.
دوره زمانی
موسیقی گاه توسط دوره زمانی ظهور یا زمان اوج طرفدارهای آن دسته‌بندی می‌شود، مانند: موسیقی راک دهه ۵۰ میلادی، موسیقی قرن ۱۷ ام، یا موسیقی دوره رمانتیک.
موسیقی ملی-منطقه‌ای
این مسئله نیز امکان‌پذیر است که موسیقی سنتی را توسط عوامل جغرافیایی دسته‌بندی کنیم. به عنوان مثال می‌توان به موسیقی استرالیا به عنوان معیار اصلی که شامل موسیقی راک استرالیا، موسیقی محلی استرالیا، موسیقی غیر بومی و موسیقی جز یا کلاسیک استرالیا است، اشاره کرد.
تکنیک و سازبندی
موسیقی و آهنگ های جدید همچنین از طریق جنبه‌های تکنیکی مانند سازهایی که برای اجرای آن‌ها استفاده می‌شود طبقه‌بندی می‌شود. برای مثال موسیقی راک اغلب با ساز گیتار الکتریک و موسیقی کلاب با استفاده از درام-ماشین یا سینث سایزرها مرتبط شمرده می‌شود.
ریشه‌های در هم آمیخته
احتمال می‌رود که یک سبک ترانه برای بیان ریشه خود به عنوان دو سبک در هم آمیخته شده مانند راک-بلوز و جز-لاتین برچسب در یافت کند. از برخی سبک‌ها بدون نام بردن از دو سبک در هم آمیخته شده برای آن‌ها استفاده می‌شود. مثال این موضوع سبک های پاپ کراس اور یا فیوژن-جز (ترکیبی از جز و موسیقی راک) است.
کارکردهای اجتماعی
موسیقی همچنین می‌تواند توسط کارکردهای اجتماعی آن دسته‌بندی شود. مثال‌های بدیهی آن عبارت اند از: موسیقی عروسی یا موسیقی سال نو
ترانه به معنی شعر و آهنگی که خواننده آن را تحت قواعد موسیقایی اجرا کرده باشد گفته می‌شود. به تعبیر دیگر هر شعری که قابلیت موسیقایی داشته باشد را می‌توان ترانه دانست. یک آهنگ ممکن است توسط یک خواننده بطور تکی خوانده شود یا به همراه گروهی از خوانندگان به‌طور دو نفره، سه نفره یا بیشتر که در یک هارمونی مشخصی با هم اجرا می‌کنند؛ ولی این شکل برای ارکسترهای بزرگ کلاسیک یا اپرا مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. ترانه غمگین که توسط بیشتر از یک نفر، در یک گروه در رنگ آمیزی‌های کلامی و در چند هارمونی خوانده می‌شود را کر می‌نامند همچنین موسیقی های بسیاری نیز بوده اند که تاثیرات زیادی را داشتند آهنگ های کودکان , آهنگ های ایرانی , آهنگ های شمالی , آهنگ های دل شکستن , ترانه های عاشقانه , ترانه شاد , ترانه زیبا , ترانه کودکانه , ترانه قدیمی , موزیک جدید , موزیک عالی , موزیک قشنگ , موزیک شاد , موزیک غمگین , آهنگ تولد , آهنگ شاد , موزیک تکنو , موزیک ترنس , موزیک ,
دوران معاصر
در دوران معاصر، قافیه‌دار بودن و سازگار بودن شعر با عروض دیگر از پیش‌شرط‌های ترانه بودن یک شعر نیست.[۲]
درون‌مایهٔ ترانه ها معمولاً توده‌ای و عامیانه و احساسی است. فراق، غربت، عشق و محبت، دشمنی، دادخواهی، مبارزه با ظلم و ستم، آموزش و … از موضوعات اصلی ترانه ها هستند
در ابتدای دورهٔ معاصر اکثر ترانه های فارسی تغزل به سبک عراقی بوده و به پیروی از بزرگان این سبک مانند حافظ و سعدی سروده شده‌است. از آن‌جا که تنها سبک موجود آن روزگار موسیقی ردیفی و دستگاهی بود، تا سال‌ها در زبان و قالب ترانه تغییر جدی پدید نیامد.[۲]
در سال‌های آغازین دههٔ پنجاه، با آغاز موج نوی ترانه یا همان ترانه نوین و تولد موسیقی پاپ در ایران، زبان به فراخور موسیقی دچار شکستگی شد و به واقع به زبان گفتاری مردم کوچه و بازار نزدیک شد. ترانه از آن پس از تعاریف قالب‌های کلاسیک بیرون آمد و در حقیقت تعریف آن دیگرگون شد. از آن تاریخ تا امروز تغییر بنیادین به مثابهٔ آنچه در دههٔ ۵۰ اتفاق افتاد، در ترانه رخ نداده‌است؛ ولی شاهد فراز و نشیب‌های بسیاری به فراخور تغییرات فرهنگی، سیاسی و اجتماعی، در آن بوده‌ایم.
- ۱۸۲ -۱۲۳
- ۰ نظر
